Sonnet 128 / William Shakespeare

Sen benim musikîmsin, o güzelim ellerin

Kutlu tahta tuşlarda nağmeler yaratınca

Ve coşup durmasıyla ahenk dolu tellerin

Can kulağıma o hoş ezgiler can katınca,

Çevik sıçrayışlarla yumuşacık avcunu

Öpüp duran o tuşlar beni kıskandırıyor,

Zavallı dudaklarım hasat sanıyor bunu,

Tahtadaki cürete bakıp duruyor mosmor.

Ne eşsiz zevk: danseden tuşlar gibi olmayı

Özlemek, parmakların dolaşırken kayarak

O tuşların üstünde coşmak, cansız tahtayı

Yaşayan dudaklardan daha çok kutsayarak.

Arsız tuşlar sevinsin: uzat parmaklarını

Ve öpeyim diye ver bana dudaklarını.

~~~

How oft when thou, my music, music play'st

.

Upon that blessèd wood whose motion sounds

With thy sweet fingers, when thou gently sway'st

The wiry concord that mine ear confounds,

Do I envy' those jacks that nimble leap

To kiss the tender inward of thy hand,

Whilst my poor lips, which should that harvest reap,

At the wood's boldness by thee blushing stand.

To be so tickled they would change their state

And situation with those dancing chips,

O'er whom thy fingers walk with gentle gait,

Making dead wood more blest than living lips.

Since saucy jacks so happy are in this,
Give them thy fingers, me thy lips to kiss.

William Shakespeare