Kitap 12: Aile Çay Bahçesi - Yekta Kopan

Çocukluk anıları mutlu anılar olmayınca, huzursuzluk tüm hayatın akışına bir lanet gibi sirayet ediyor. Boşuna değil psikologların en ufak sorunda çocukluk anılarına dönmeleri. Misal "Aile Çay Bahçesi" denince akılda mutlu anılar beliriyorsa, hayat daha umut vericidir. Her türlü zorlukta geçmişten güç alınır. Geleceğe dair biriktirilmiş bilgiler, öğütler, deneyimler yol gösterici olur. Ancak "Aile Çay Bahçesi" denince kavgalar, iletişimsizlikler, pişmanlıklar ile harmanlanmış bir ortam canlanıyorsa, geleceğe umut ile değil savunma kalkanları ile ilerleniyor. Her ne kadar bu kalkanlar koruyucu olsa da bir öğreten olmadığı için çoğu zaman mutluluklarının önünde de yerli yersiz engel oluşturuyor.

Çocukluluğunun grileştirdiği ve katılaştırdığı Müzeyyen de işte böyle bir kalkan ile hayatına devam ediyor. Artık onu taşımanın ağırlığı ve zorunluluğu dayanılmaz bir boyuta geldiğinde ise geçmiş ile yüzleşmeye başlıyor. Heyecan ve şaşkınlıkla hem geçmişe hem de bugüne dair şahit olduğumuz olaylar, hesaplaşmalar, detaylar bizi Müzeyyen'e daha çok yaklaştırıyor. Bir film akıcılığında ve heyecanında okunan/zihinde canlanan "Aile Çay Bahçesi" etkileyici bir finalle de son buluyor.

Yekta Kopan'ın bir kadın karakter üzerinden hikayeyi anlatması onun dilini daha kadınsı yapmamıştı. Çünkü, Müzeyyen bir kadın olmanın zerafeti, nezaketi ve kendine has şımarıklılığını asla tadamamış biriydi.

Yekta Kopan - Kediler Güzel Uyanır kitabı yorumumu anımsamak için: 

http://oceanlandtoo.blogspot.com.tr/2012/02/kitap-2-kediler-guzel-uyanr-yekta-kopan.html